Başkanlık geçiş süreci zaman içinde nasıl gelişti?

Leka Sesebelisoa Sa Rona Bakeng Sa Ho Tlosa Mathata

Dwight Eisenhower ilk modern başkanlık geçişini gerçekleştirdi. Ancak devam eden Truman yönetimiyle olan gerilimler çabalarını engelledi.

Dwight Eisenhower ilk modern başkanlık geçişini gerçekleştirdi. Ancak devam eden Truman yönetimiyle olan gerilimler çabalarını engelledi.

Bu hikaye, adı verilen bir grup hikayenin parçasıdır. Faction Mischiefs

Bu yazının bir parçası Faction Mischiefs , parti sistemine yansımaları içeren bağımsız bir siyaset bilimi blogu.

Ulus tarihinin büyük bir bölümünde, yönetimler arasındaki geçişler, kayıt tutmadan ifşaya kadar değişen alanlarda kayıt dışılıkla karakterize edilmiştir. Bununla birlikte, hem başkanlığın hem de federal hükümetin rolleri genişledikçe, başkanlık geçişleri daha kurumsal hale geldi.

20. yüzyıl boyunca, iki Dünya Savaşı, Yeni Anlaşma ve Soğuk Savaş, yürütme organı üzerindeki talepleri kökten artırdı. 21. yüzyılda, başkanlık geçişleri, giden yönetimden atananları, her iki büyük parti kampanyasından çalışanları ve binlerce kariyerli memuru içeren giderek daha ayrıntılı operasyonlar haline geldi. Genel Hizmetler İdaresi, Devlet Etik Ofisi ve Ulusal Arşivler ve Kayıtlar İdaresi'ndeki kariyer personeli artık giderek daha önemli roller oynamaktadır.

2008-2009'daki son geçişin perde arkası görünümü için, video Aşağıda gömülü Genel Hizmetler İdaresi'nden.

Aşağıda, sürecin çeşitli yönlerini kodlayan, her kampanya için finansman ve personel sağlayan ilgili mevzuat da dahil olmak üzere, başkanlık geçişlerinin son yetmiş yılda nasıl geliştiğinin kısa bir tarihi yer almaktadır. Bu hafta boyunca dört bölüm halinde sunacağım.

Geçişin artan kurumsallaşması ve halkın güvenlik ve etkili yönetimin sağlanmasında sahip olduğu önemli özkaynaklar göz önüne alındığında, Sunlight Foundation şunları ortaya koydu: geçiş ilkeleri bu, düzgün bir şekilde uygulanırsa, onu hak eden oldukça karmaşık bir sürece şeffaflık ve hesap verebilirlik katacaktır. Hem bu anlatı hem de belgenin halkın anlayışına yardımcı olacağını umuyoruz.

'Eski güzel günlerde' geçiş

İkinci Dünya Savaşı'ndan önce, başkanlık geçişleri gayri resmi ve yavaştı. 1933'te 20. Değişikliğin geçişine kadar, 4 Mart'ta Göreve Başlama Günü, yeni seçilen başkana yeni görevine hazırlanması için beş ay süre tanımaktaydı. Federal hükümetin nispeten samimi ölçeği, üst düzey işlere personel alımında bugün geçerli olandan daha rahat bir yaklaşıma izin verdi.

Kabine ile ilgili bazı spekülasyonlar dışında, seçim öncesi bir planlama yapılmadı. Gelecek dönem başkanının Seçim Gününden sonra haftalarca tatil yapması adettendi. Başkanlar genellikle başkanlığı üstlenmeye çok yakın olana kadar eski işlerinde kaldılar ve genellikle geçişin çoğunu Washington'dan uzakta geçirdiler.

Örneğin, Woodrow Wilson, göreve başlamasından birkaç gün öncesine kadar New Jersey valisi olarak devam etti ve Trenton'daki çoğu resmi işi yürüttü. Warren Harding memleketi Marion, Ohio'ya döndü ve bir dizi seçkin iyi dilekçi için 'politik piknik' denilen şeyi düzenledi.

Başkanların göreve geldiklerinde yasama gündemlerine sahip olmaları beklenmiyordu. Federal hükümet, vatandaşlarının yaşamlarında yalnızca sınırlı bir rol oynamakla kalmadı, aynı zamanda Kongre, kamu politikası oluşturmada başı çekti. (Bu bölüm ağırlıklı olarak Laurin L. Henry'nin Cumhurbaşkanlığı Geçişleri , özellikle ikinci ve üçüncü kısımlar.)

Beş aylık fetret dönemi genellikle politika başarısı yolunda çok az şey gördü. Eski yönetim, hükümetin önergelerinden geçti. Kongre, genellikle çok az başarılı olan bir 'topal ördek' oturumu düzenledi. Giden ve gelen başkanlar arasında resmi bir etkileşim yoktu. En önemli görev, genellikle gelecek dönem başkanına ve yakınlarına bırakılan, Kongre ve çıkar gruplarının bazı girdileriyle birlikte Kabinenin seçilmesiydi. Alt Kabine işleri, açılıştan sonraya kadar bekleyebilir.

Gelecek dönem başkanları, yeni bir yönetimi düşünürken genellikle küçük bir danışman çevresine güveniyordu. Bunlar arasında kişisel arkadaşlar, üst düzey kampanya çalışanları, büyük bağışçılar ve önceki konumlarından personel vardı. Başkan Franklin Roosevelt, kendisine New York valisi olarak hizmet etmiş olan bazı yetenekli astlarından faydalanmayı başardı. Bazıları sonunda Kabinesine veya Beyaz Saray personeline katılacaktı.

Kongre liderleri ve diğer siyasi ileri gelenler, seçilen cumhurbaşkanını görmek ve gelecek için planlar yapmak için uğrarlardı, ancak tartışma düzeyi genellikle geneldi. Genellikle aday tarafından seçilen ulusal parti komite başkanları, öncelikle Kongre üyeleri ve eyalet partisi patronları için en önemli olan alt düzey patronajla ilgileniyorlardı.

Kamu hizmeti federal istihdama egemen olmaya başladığından, bu işler 20. yüzyılın başlarında zaten azalan bir öneme sahipti. Ancak bu kararlar genellikle yeni başkanın her zaman aradığı özel Kongre oturumundan sonra alındı. Patronaj olasılığı ona partisi üzerinde daha fazla kontrol sağladı.

Büyük Buhran'dan Geçiş

Ancak Başkan Herbert Hoover ve Roosevelt arasındaki geçiş, Büyük Buhran'ın en karanlık günlerinde gerçekleşti. Federal hükümetin ekonomik krizi çözmek için harekete geçmesi gerektiğine dair yaygın inanç göz önüne alındığında, Roosevelt resmi bir politika danışmanları ekibi oluşturan ilk seçilen başkan oldu. Sözde 'Beyin Güveni', FDR'nin ilk gündeminin çoğunu şekillendirecek olan üç Columbia Üniversitesi profesöründen oluşuyordu: Adolf Berle, Rexford Tugwell ve Raymond Moley.

Bu geçiş, giden ve gelen yönetimler arasındaki ilk resmi işbirliği girişimi için de dikkate değerdi. Halkın güveni sarsılırken Hoover, ekonomiyi istikrara kavuşturma eylemleri için defalarca FDR'nin desteğini kazanmaya çalıştı. Gelecek dönem başkanı, mutlaka onaylamadığı politikaları desteklemek için sömürülmekten korktuğu için genellikle ilerlemeye isteksizdi.

Daha düzenli bir geçişe yönelik bu ilk girişim, sevgiyle hatırlanmayacaktı, ancak Dışişleri Bakanı Henry Stimson ve Hazine Bakanı Ogden Mills, yeni yönetime gerçekten yardımcı oldular. (Bkz. Henry, dördüncü bölüm.)

Geçiş için yeni bir anlaşma

Roosevelt yönetimindeki federal hükümetin muazzam genişlemesi ve ABD'nin dünyadaki rolünün radikal büyümesiyle birlikte, başkanlık geçişleri daha profesyonellik kazandı. Alt düzey personelle ilgili kararlar Beyaz Saray'a kaymaya başladı. Alt Kabine pozisyonları, yalnızca yıllarca süren sadık parti çalışmasına değil, giderek artan bir şekilde teknik uzmanlık ve başkanın gündemine bağlılık gerektiriyordu. Başkanın Yürütme Ofisi, 1939'da kurulmasının ardından, 1940'larda ve 1950'lerde, Milli Güvenlik Konseyi ve Ekonomik Danışmanlar Konseyi gibi yeni birimlerin oluşturulmasıyla büyüdü. Bu nedenle, Beyaz Saray personelinin yönetimi, gelen başkanlar için önemli bir görev haline geldi.

1948'de Cumhuriyetçi aday Thomas Dewey, bir başkan adayı için ilk ulusal güvenlik brifingini aldı. Dewey ayrıca resmi seçim öncesi geçiş planlaması yapan ilk aday oldu. Hem Bütçe Bürosu (bugünkü Beyaz Saray Yönetim ve Bütçe Ofisi'nin öncülü) hem de Dışişleri Bakanlığı, olası bir yönetim değişikliğine hazırlandı. Bununla birlikte, geçiş planlamasındaki bir başarısızlık, gelen bir yönetime yardımcı olmak için çok daha ayrıntılı bir çabaya yol açtı.

1945'te Harry Truman, başkan yardımcısı olarak sadece üç ay sonra Roosevelt'in ölümü üzerine başkanlığı başardı. Başkan Truman, ABD Senatosu'ndaki kamu hizmetine rağmen, selefinin görev süresi boyunca yetkileri muazzam derecede artan bir Beyaz Saray'ın taleplerine hazırlıksızdı. En ünlüsü, Truman, başkan olarak yemin edene kadar Amerika Birleşik Devletleri tarafından bir atom bombasının geliştirilmesi hakkında çok az şey biliyordu. şimdi savaş sekreteri olan Stimson tarafından bilgilendirildiğinde . Bu deneyim, Truman'ı yeni başkanı federal hükümete davet etmek için daha resmi bir sürece duyulan ihtiyaç konusunda ikna etti.

1952'de, yeniden seçilmeye karar verdikten sonra, Truman Bütçe Bürosu'nu bir sonraki başkan için bilgi toplamakla görevlendirdi. Truman, başkan adaylarına Oval Ofis'te kendilerini nelerin beklediği konusunda brifing vermeyi teklif etti. Demokrat Adlai Stevenson teklifi kabul etti, ancak Cumhuriyetçi Dwight D. Eisenhower bir dizi yanlış anlaşılma ve yanlış anlaşılmanın ardından teklifi reddetti.

Kampanya olayları daha sonra Truman ve Eisenhower'ı birbirinden uzaklaştırdı ve ilişkileri uzun yıllar düzelmedi. Ancak Truman, seçimden sonra ulusal güvenlik durumu hakkında Eisenhower'a hala bilgi verdi. Truman yönetiminin üyeleri de sorunsuz bir geçişin sağlanmasına yardımcı olmak için Eisenhower ekibiyle işbirliği yaptı ve karışık sonuçlar elde edildi: Cumhuriyetçi Parti 20 yıldır iktidardan uzaktı ve birçoğu federal bürokrasiden derin şüphe duyuyordu.

Eisenhower ekibi, giden yönetimin kendilerine sunduğu yardımı kabul etme konusunda isteksiz olduklarını kanıtlasa da, ilk büyük ölçekli geçiş sürecini başlattılar. Emekli General Lucius Clay ve üst düzey Cumhuriyetçi avukat Herbert Brownell (her ikisi de gelecek dönem başkanının yakın ortakları) tarafından yönetilen Eisenhower geçişi, New York'taki Commodore Hotel'deki genel merkezinde 100'den fazla kişiyi istihdam etti.

Clay ve Brownell, Seçim Gününden önce Kabine için planlamaya başlamışlardı ve galip ilan edildikten sonraki birkaç hafta içinde Ike'a önerilen seçeneklerin bir listesini verebildiler. Her durumda, ekibinin tekliflerini kabul etti. (Eisenhower, Beyaz Saray personelinin seçimine daha kişisel olarak dahil oldu). Bu hız, Eisenhower'ın sonbaharın sonlarında Kore'ye yaptığı ziyaretin ardından okyanus gemisi ile Pasifik geçişi sırasında yeni ekibiyle birçok önemli politika kararı almasına izin verdi. (Bkz. Henry, 30'dan 38'e kadar olan bölümler ve Carl M. Brauer'in Başkanlık Geçişleri: Reagan Yoluyla Eisenhower , birinci bölüm.)

Geçiş için yeni bir sınır

Eisenhower'ın 22. Değişiklik ile görev süresi sınırlı olduğu göz önüne alındığında, bir düşünce kuruluşunun başkanlık geçişine ilk resmi katılımını gösteren 1960 geçişini planlamak için bolca zaman vardı. Carnegie Vakfı'ndan bir hibe ile, Brookings Enstitüsü, 14 eski başkanlık danışmanından oluşan bir danışma grubu kurdu . Brookings'in rolü, bugün Kamu Hizmeti için Ortaklık gibi grupların oynadığı rolün habercisiydi.

Eisenhower Beyaz Saray ve Kennedy ve Nixon kampanyalarının her ikisi de, seçilen başkan için dokuz gizli not oluşturan Brookings çabasıyla işbirliği yaptı. Önde gelen bir Washington avukatı olan bir Truman yardımcısı olan Clark Clifford, Kennedy'nin Brookings ekibiyle irtibatı olarak görev yaptı ve Kennedy'nin seçim öncesi geçiş planlamasını yürüttü.

Beğenilen çalışmasını yeni yayınlamış olan siyaset bilimci Richard Neustadt Cumhurbaşkanlığı Gücü , Kennedy geçişi sırasında etkili olduğu kanıtlanan bir muhtıra hazırladı. Kennedy, yönetiminin karşı karşıya kalacağı önemli politika konularında brifingler hazırlamak için 29 görev gücü oluşturdu. İkisinin başında Demokratik adaylık için rakip olan adamlar vardı: iki kez başkan adayı olan Stevenson ve Senatör Stuart Symington (D-MO). Başkanlık geçişlerinde bu tür görev güçlerinin atanması yaygınlaştı. (bkz. Stephanie Smith'in 'Başkanlık Geçişleri', Başkanlık Geçişleri: Arka Planlar ve Sorunlar .)

Pek çok seçilmiş başkan gibi, Kennedy de geçişinin liderliği için kampanya ekibinden yararlandı. Ayrıca kendi aile üyeleriyle ve medyadaki birçok arkadaşıyla alışılmadık derecede istişarelerde bulundu. Truman yönetiminin gazileri, özellikle eski Savunma Bakanı Robert Lovett da önemli danışmanlık rolleri oynadı. Belki de zaferinin darlığını yansıtan Kennedy, yönetiminde önemli pozisyonlara birkaç partizan olmayan veya Cumhuriyetçi figürü atadı.

Eisenhower ve Kennedy birbirlerini umursamazken, güç geçişlerinin nispeten yumuşak ve işbirlikçi olduğu kanıtlandı. Kennedy, selefinin popülaritesinin gayet iyi farkındaydı ve kendisini kamuoyunda eleştiriye sevk edecek her türlü eylemden kaçındı. (Bkz. Brauer, ikinci bölüm.)

Eisenhower ve Kennedy geçişleri öncelikle ulusal parti komiteleri tarafından finanse edildi ve büyük ölçüde gönüllü işgücüne dayandı. 1962'de, Başkanın Kampanya Maliyetleri Komisyonu, hem parti komiteleri üzerindeki mali yükü hafifletmek hem de sürecin kurumsal önemini tanımak için geçiş maliyetlerini karşılamak için federal fonların sağlanmasını tavsiye etti.

1963'te Kongre, sonraki tüm mevzuatın temeli olan Başkanlık Geçiş Yasası ile federal olarak finanse edilen bir geçiş süreci oluşturdu. Gelen yönetimin geçişine mali yardım, ofis alanı ve kariyer personeli desteği sağladı. (Yasa ayrıca devam eden başkan ve başkan yardımcısı için destek sağladı). Özel finansmana hâlâ izin veriliyordu; 1988'de Kongre, katkı limitleri koydu ve büyük bağışçıların ifşa edilmesini zorunlu kıldı.

Nixon'ın geçişi

Richard Nixon, hem önceki yönetimlerden gelen artan profesyonelliği hem de hükümetin yüksek seviyelerindeki kendi deneyimini yansıtan geçiş planlamasına Seçim Gününden haftalar önce başladı. İşadamı Ross Perot, seçim öncesi çabaları için Nixon'a birkaç araştırmacı ödünç verdi ve o sonbaharda kampanya ekibiyle periyodik olarak bir araya geldi.

Nixon'a hem kendi kişisel çevresinin üyeleri (kampanya yöneticisi John Mitchell, kampanya personel şefi HR Haldeman, kampanya ilerleme şefi John Ehrlichman, uzun zamandır Nixon ortağı Robert Finch) hem de Eisenhower İdaresi'nin birkaç gazisi (en önemlisi Brownell) tarafından tavsiyeler verildi. Ike'ın başsavcısı olarak görev yapmıştı).

Harvard'ın Politika Enstitüsü tarafından yürütülen bir geçiş araştırması, gelecek dönem başkanına, ulusal güvenlik danışmanı olarak bir pozisyon teklif ettiği Harvard profesörü Henry Kissinger ile ilk kişisel görüşmesini yapması için bahane verdi.

Nixon, geçişi için federal fon alan ilk başkandı: Daha önceki çabalar, ulusal parti komiteleri tarafından ödenmişti ve bazı zengin katılımcılar kendi masraflarını karşılıyordu. Cumhurbaşkanlığı Geçiş Yasası'ndan yararlanırken, özel fonlar da topladı.

Nixon ekibinin, giden Johnson yönetimiyle dostane bir ilişkisi vardı. LBJ, o yaz bir geçiş için planlamaya başlamıştı, bu, gelen yönetim için bir dizi brifing kitabı üreten bir çabaydı. Daha sistematik bir arama sürecine duyulan ihtiyacın farkına varan Nixon, profesyonel bir işe alım uzmanı işe alan ilk seçilmiş başkan oldu.

Ancak Nixon geçişinin, Nixon'ın başkanlığını rahatsız edecek iki sorunu vardı. 'Kabine hükümeti'ne inanan Nixon, atananlarına astlarını seçme konusunda büyük özgürlük verdi. Özellikle içişlerinde, yönetimi kendi başkanının tercih ettiğinden daha liberal politikalar izliyor gibi göründüğünde kısa sürede hüsrana uğradı.

Nixon, başkanlığının çoğunu yürütme organı üzerinde daha fazla kontrol elde etmeye çalışarak geçirecek ve bu da bir paranoya ve entrika atmosferine katkıda bulunacaktı. (Deneyimi gelecekteki Cumhuriyetçi başkanları etkileyecekti.) Hem Kabine hem de kariyer bürokrasisine olan güvensizliğini yansıtan Nixon, Beyaz Saray personelinin büyük bir genişlemesini denetledi.

Uzun zamandır birlikte çalıştığı arkadaşları başka bir model fark ettiler: Az sayıda personele, özellikle Haldeman'a olağanüstü güç verme eğilimi. Haldeman'ın Oval Ofis'e erişimini kontrol edeceğini öğrendiğinde, uzun zamandır Nixon kişisel sekreteri Rose Mary Woods'un gelecek dönem başkanına müstehcen sözler söyleyerek karşılık verdiği ve ardından New York'taki Hotel Pierre'de efsanevi buzlu bir asansör yolculuğu yaptığı iddia ediliyor. , geçişin merkezi olduğu yer. Haldeman, benzer şekilde, kendisini Başkan Yardımcısı olduğu günlerden (hatta daha öncesinden) beri tanıyan Nixon'la uzun zamandır birlikte çalıştığı birkaç kişiyi kenara itti.

Disiplinli ortam, içe dönük Nixon'ı kişisel etkileşim yoluyla kendini tüketmekten alıkoyarken, Watergate skandalını doğuran izolasyon ve paranoya atmosferine de katkıda bulundu. (Bkz. Brauer, dördüncü bölüm; James P. Pfiffner'ın Stratejik Başkan: Yere Başlamak Koşmak; ve Charles O. Jones'un Başkanlığa Geçişler: Kampanyadan Yönetime.)

Bu gönderi, başkanlık geçişlerinin evrimi üzerine dört bölümlük bir dizinin ilki. Daha fazla taksit için bu hafta tekrar kontrol edin.